Els Roelandt
Op atelierbezoek bij Lien Anckaert

Op grote vellen wit tekenpapier maakt Lien Anckaert haar tekeningen. Op het moment van mijn bezoek, een ochtend in December, werkt ze aan tekeningen gebaseerd op het boek: Vrouwen en Seks, Van moederliefde tot seksrobot. Ik schrijf tekeningen maar eigenlijk is het de tekst die Lien interesseert in dit leesboek waar geen plaatjes in staan. Die dag werkt ze aan het hoofdstuk “Vrouwen over Mannen”, minutieus tekent ze de pagina over. Lezen kan Lien niet. Daarom tekent ze de letters over, van tijd tot tijd leest iemand haar de tekst voor: Ruben, Lara of Peter. Lien Anckaert verblijft al een tiental jaren enkele dagen per week bij De Zandberg, kunstwerkplaats voor mensen met een beperking. Ze deelt er een atelier met enkele andere kunstenaars. Lien Anckaert draagt het Syndroom van Down.

De laatste tijd is Lien geboeid door liefde tussen vrouwen. Ze bezocht met een begeleider de plaatselijke bibliotheek waar ze dit boek over vrouwen en seks vond. Eigenlijk wou ze een handboek over seks tussen vrouwen, maar dat vond ze er niet. “Vrouwenlijven zijn mooi” zegt Lien, “vrouwen zijn goed”. Seksualiteit in het algemeen is belangrijk in haar leven, toch op dit moment.

Lien vindt het tekenen van teksten fijn, ze houdt van de beweging, de herhaling, het ritme. Ze gebruikt nooit kleur, al deed ze dat vroeger af en toe wel eens. Het werk oogt sober. Soms tekent ze cijfers in plaats van letters, soms tekent ze mensen, dat zijn dan overleden muzikanten, of dieren, of beroemde schilderijen. Soms tekent ze monsters, zombies, skeletten of doodskoppen, soms varkenswangen, varkenspoten of een koeienkop. Spieren vindt ze ook mooi. Al haar materiaal vindt ze op internet, of van boeken die ze vindt in het atelier.

Ze signeert de werken achteraan het blad, soms zijn de werken gedateerd, dat doet iemand voor haar. Heel soms vergist die persoon zich eens, vooral wanneer de datum later wordt toegevoegd. Sinds 2011 werkt Lien bij de Zandberg, ze heeft er een heel parcours afgelegd. Soms wordt het werk tentoongesteld, heel af en toe wordt een werk verkocht.

Voor haar expo bij KIOSK wordt vooral het recente werk met overgetekende teksten over liefde tussen vrouwen geselecteerd. Ik vraag haar wat haar aantrekt in dit onderwerp. Ze zegt: “vrouwen en seksualiteit, vrijen, voelen, uw lijf, toekomst, leeftijd, vlezigheid van de dingen bij de slager, monsters, seks en monsters op rare websites, hoe bizarder hoe interessanter”.

Als kind tekende ze soms ook, wanneer men het haar vroeg. Ze heeft wel nog een werk uit haar kindertijd boven haar bed hangen. Bij De Zandberg werkt ze een hele dag door, ze neemt een break voor lunch of voor de afwas. Ze vindt het leuk om er mee bezig te zijn in het atelier. Soms werkt ze samen met een illustratiekunstenaar, en gaat ze met haar naar een museum. Maar ze verkiest inspiratie op te doen uit boeken, in het atelier of thuis. Ze wil intuïtief kunnen kiezen wat ze zal tekenen. Over de jaren heen is de intensiteit en densiteit van haar tekenen veranderd, van zeer objectieve weergave gaat het naar een iets meer poëtische weergave met een zekere interpretatie. Wat al het werk met elkaar verbindt is het proces van minutieus kopiëren van bestaande teksten of beelden waar ze tegelijk een twist aan geeft zodat het werk toch een geheel vormt. Al Liens tekeningen dragen duidelijk haar signatuur.

Ze kent wel vrouwen die van vrouwen houden. Haar vriendin Laura bijvoorbeeld. Ik vraag haar “wat is dat voor jou, seksualiteit?” “Moeilijk” zegt ze, “het is twee vrouwen, vrijen, seks hebben misschien, een mooi lijf, jonge vrouwen”. “Ik kan geen kindje krijgen” vertelt ze. “Eerst moet je trouwen en daarna kan je een kindje krijgen, Laura kan wel een kindje krijgen. Ik zou graag een kindje hebben. Wij twee gaan thuisblijven en voor dat kindje zorgen. Ik wil al lang een kindje. Seksualiteit is belangrijk en een kindje krijgen even belangrijk.”

De titel van de expo wordt op haar vraag van eierstokken tot baarmoeder. In een kunstwerk kan je moeilijke vragen stellen en dingen behandelen die je anders moeilijk kan bespreken zeg ik. Ze knikt. “Ja”, zegt ze.