Lien Anckaert
van eierstokken en baarmoeder

Om haar tekeningen op papier te creëren eigent Lien Anckaert zich teksten en beelden toe die ze plukt van het Internet, uit boeken of uit gewoon drukwerk. Geleid door haar persoonlijke interesses voor motieven en thema’s zoals overleden zangers en zangeressen, zombies of lesbische liefde, brengt ze de toeschouwer in contact met gegevens die door haar schriftuur een nieuwe betekenis krijgen.

De tentoonstelling in KIOSK brengt haar recentste werken samen naast een selectie oudere tekeningen en schriftsculpturen die ze tijdens de tentoonstelling zal komen vervolledigen. De tentoonstelling werd mogelijk gemaakt dankzij De Zandberg.

Praktische informatie

• Opening op zaterdag 17 september 2022 tussen 17u en 20u
• Dagelijks open tussen 12u en 18u,
  
• Gratis toegang
• Louis Pasteurlaan 2, 9000 Gent, België

Tentoonstellingstext

Beste Lou,

Ik kan me voorstellen dat je van mij geen brief verwacht had. Het is ook al jaren geleden dat ik pen en papier genomen heb om iets te schrijven : behalve voor de wekelijkse boodschappenlijst heb ik de indruk dat ik nooit meer schrijf zoals ik het geleerd heb op school. Een bezoek aan een tentoonstelling op de Bijlokesite heeft me hiertoe aangezet. In een nostalgische bui wou ik even gaan kijken naar mijn geboorteplek, en was helemaal vergeten dat de Academie tegenwoordig gevestigd is in de gebouwen van het oud Polyklinisch instituut.

Geloof het of niet maar ik ben méér dan een uur blijven hangen in de ruimte waar de tekeningen en een reeks van drie zwarte obelisken van een zekere Lien Anckaert opgesteld stonden. Je kent mijn afkeer voor biografische gegevens in het beoordelen van het werk van een kunstenaar. Ik zal je dus niets kunnen vertellen over de leeftijd van Mevrouw Anckaert of haar vorige wapenfeiten. Toen ik in de ruimte was, stond een jonge vrouw te schrijven met een witte stift op één van de obelisken. Het zou best kunnen dat zij het was maar ik had geen zin in een gesprek en ze leek ook te geconcentreerd om gestoord te worden. Misschien wou ik ook niet de magie van mijn persoonlijke ontdekking van deze werken doorbreken met een gesprek dat ik achteraf triviaal zou gevonden hebben (je weet hoe traag ik ben - in vergelijking met jou - om mijn emoties en enthousiasme te vertalen naar woorden!).

Maar nu weet jij dus nog steeds niets over de werken in kwestie. Op één van de muren was er een reeks van 7 of 8 ingelijste tekeningen aangebracht die samen één geheel vormden. Enfin, ik zeg tekeningen maar ik zou ze misschien beter kunnen omschrijven als met de hand geschreven teksten. De opstelling was zo dat je eerst botste op het einde van de tekst, de voetnoten van wat achteraf een kopie leek te zijn van een Nederlands Wikipedia artikel (of iets dergelijks) over zombies. Een vorm van toe-eigening die ik doorgaans een flauwe vorm van academisme vind in de hedendaagse kunst waar ik nog geen minuut voor zou nemen.

Deze keer was het anders: het deed me nu zo hard inwendig glimlachen dat ik de tijd genomen heb om het hele artikel te lezen. Zoals een monnik in de middeleeuwen had de kunstenaar dus gezorgd voor de vermenigvuldiging van kennis maar in plaats van perkament en mooie sierletters staat er nu alleen zwarte inkt op een veel te groot blad papier. Met onze instant copy-paste digitale cultuur vergeten we hoe traag de verspreiding van informatie in het verleden gebeurde. Maar ook hoe traag het morgen opnieuw zou kunnen gaan, moesten we opeens geen elektriciteit meer hebben om onze computers, netwerken en datacenters te laten draaien. Zouden deze tekeningen dan in se echte zombies zijn geworden? Zouden ze de enige overblijfselen zijn van dat specifieke Wikipedia artikel?

Ik heb je nog niets verteld over haar schrift of liever nog haar ‘schriftuur’ die haar werken zo bijzonder maakt. Sommige teksten schrijft ze met hoofdletters, andere met kleine letters. Maar wat haar werken spectaculair maakt is dat ze – wanneer ze teksten begint te kopiëren – de eerste letters op een verticale lijn schrijft, om achteraf de rest van de zin over te nemen. En dat letters zoals p en q nooit onder een onzichtbare lijn gaan.

De meeste gekopieerde teksten (ik heb de indruk dat ze haar woorden nooit vastlegt) bezetten de boven linkerhoek van het blad, met als gevolg dat een groot deel van het blad wit blijft. Op sommige bladen benut ze deze ruimte om andere teksten kopiëren. Het worden ware collages en zoals het vaak gaat met geplakte knipsels zorgt het voor de meest verrassende associaties.

Ik kan me voorstellen – als je nog aan het lezen bent – dat je nu graag zou willen weten wat voor teksten te lezen zijn. De titel van de tentoonstelling luidt als volgt: van eierstokken en baarmoeder. Naast een onwaarschijnlijke maar niet minder hilarische vragenlijst over seksuele praktijken zijn er allerlei andere teksten rond de vrouwelijke seksualiteit te lezen. Op de tweede van haar obelisken (bijna drie meter hoog) die nog niet helemaal af is, staat dezelfde tekst als op de eerste die al volgeschreven staat: fragmenten van een soort kamasutra voor lesbische seks. Voor een reeks tekeningen gebaseerd op foto’s van kunstwerken gevonden in kunstboeken of veilingscatalogi (ze neemt de paginanummers over of het nummer van de loten) concentreert ze zich ook op het naakte vrouwenlichaam en de samensmelting ervan tijdens saffische liefde.

Herinner je je ons bezoek aan Tate Modern en onze ontdekking van de tent van Tracey Emin, waarin ze de namen geschreven had van alle mannen met wie ze het bed had gedeeld? Wel, het werk van Lien Anckaert deelt sommige kwaliteiten met dat van Emin. Ruw. Direct. Taboe- en compromisloos. BANG! Punch in your face. 5, 4, 3, 2, 1… KO! Het is een vorm van realisme waar je niet aan kan ontsnappen. De spiegel die ze ons voorhoudt is er niet om ons te vertellen dat we de mooiste zijn. Nee, ze confronteert ons met hoe we zijn: fragiel, speels, in constante verandering.

Ik heb thuis op het internet gezocht naar ander werk van haar. Ik vond een reeks onwaarschijnlijke tekeningen boordevol cijfers die, als ik het goed begrepen heb, een soort weergave zijn van sterrenhemels. De cijfers beginnen letterlijk te dansen op het blad papier. Heel erg jammer dat ze niet te zien waren in de Gentse expo. Maar misschien ook niet zo erg. Het had evengoed afbreuk kunnen doen aan de eenheid van de tentoonstelling! Enkele van deze tekeningen blijken momenteel te zien in Amsterdam, in het Hermitage. Misschien moeten we er samen naartoe gaan?

Hou je goed!

Chris