KIRAC
Episode 24

The exhibition is closed until further notice. All our apologies for the inconvenience.

De opening van deze tentoonstelling is geannuleerd. Lees hier waarom: https://schoolofartsgent.be/ee/nl/agenda-nieuws/agenda/kiosk-kirac-under-a-sinking-sun

KIOSK presenteert de nieuwe aflevering van KIRAC (Keeping It Real Art Critics): Episode 24.De film laat het reilen en zeilen zien van de leden van de Amsterdamse kunstenaarscollectief na de uitnodiging die ze ontvingen om op bezoek te komen ter gelegenheid van de Graduation Show van KASK School of Arts eind juni 2021.

Episode 24 is het duizelingwekkend verslag van de ontmoetingen tussen de drie hoofd actoren van KIRAC (Kate Sinha, Tarik Sadouma en Stefan Ruitenbeek) en jonge mensen die op de ene of andere manier een rol willen spelen in hun werk. Episode 24 fungeert dan ook als een wreed maar niet minder vrolijk portret van een wereld in volle morele en technologische ontwikkeling.

Voor de presentatie van de film in KIOSK kon KIRAC op de hulp rekenen van tientallen mensen: van de leden van de KIRAC academie en de Patreons van KIRAC tot NFT kunstenaar Ben Lunato en afgestudeerde kunstenaars van KASK School of arts (in het bijzonder Robin Verslegers en Sybren Janssens).

Op vrijdag 25 maart 2022 schreef Simon Delobel volgende tekst voor de email uitnodiging van de tentoonstelling:

Op 27 februari 2021 stuurde ik naar Kate Sinha en Stefan Ruitenbeek een e-mail waarin ik een lichte verslaving aan hun films opbiechtte. Ik wist niet of ze al of niet positief zouden reageren op mijn uitnodiging voor een tentoonstelling in het voorjaar van 2022. Ik wist niet of mijn telefoongesprekken zouden worden opgenomen. Ik wist niet dat een van de leden van mijn team liever niet zou meewerken aan dit project. Ik wist niet dat mijn collega's die de Graduation Show bij KASK co-cureren, KIRAC enthousiast zouden uitnodigen voor dit evenement. Ik wist niet dat een groot aantal studenten elke nieuwe aflevering van KIRAC uitgebreid bespraken. Ik wist niet dat ik zou instemmen met een Sexual Offering in de aula van Cirque voor de afstuderende studenten. Ik wist niet dat dit het meest bezochte KIOSK-evenement van 2021 zou worden. Ik wist niet dat ik op kerstavond anonieme berichten zou ontvangen met de boodschap dat ik de eerste curator zou zijn die apologeten tentoonstelde. Ik wist niet dat ik uren zou moeten besteden aan individuele gesprekken om mensen te overtuigen van de kwaliteiten van KIRACs werken. Ik wist niet welke kunstenaars niet meer met mij willen werken hierdoor. Ik wist niet dat Tarik Sadouma een gentleman was. Ik wist niet dat een jonge Chinese kunstenaar me zou aanraden nooit privé-informatie met KIRAC te delen. Ik wist niet dat ik 'ja' zou antwoorden wanneer een collega me zou vragen of ik bereid was mijn positie te verliezen voor dit project. Ik wist niet dat een kunstcriticus die ik respecteer oprecht bezorgd zou zijn over Kate en Stefan na het zien van de eerste versie van hun film. Ik wist niet dat KIRAC zoveel energie in dit project zou steken. Ik wist niet dat een Venetiaanse gravin haar werk zou tonen bij KIOSK. Ik wist niet dat KIRAC afgestudeerde studenten zou vragen om de scenografie van de show te verzorgen. Ik wist niet dat een drummer en een koor tijdens de vernissage een abortus performance zouden begeleiden. Ik wist niet dat elke bezoeker een masker zou krijgen tijdens de opening. Ik wist niet veel. Des te beter? Laat het me weten.

De laatste dagen werden in de pers en op sociale media berichten gepubliceerd door mensen die, vaak op anonieme manier, opriepen tot de annulering of de boycot van de tentoonstelling van het Nederlandse kunstenaarscollectief KIRAC (Keeping It Real Art Critics), een evenement dat zaterdagavond om 20u in KIOSK zal openen.

Ik ben van mening dat tentoonstellingen organiseren veel meer is dan een promotionele stunt voor de tentoongestelde kunstenaar(s), zeker wanneer de kunstinstelling zich op de campus van een kunstacademie bevindt. Curatorieel werk is een opdracht die niet alleen kennis vereist maar ook creativiteit en engagement. Met mijn uitnodiging aan KIRAC in februari 2021 wou ik de leden van het kunstenaarscollectief in contact brengen met het deel van de studentenpopulatie dat hun films en hun praktijk bewondert zoals geen ander. Daarnaast was ik ook benieuwd wat het kon betekenen voor een curator en voor het instituut KIOSK om samen te werken met de - in mijn ogen - meest spannende vertegenwoordigers van kunstenaars die werken met institutionele kritiek. Een positief antwoord krijgen van de toch vrij radicale stichters van KIRAC was alles behalve een evidentie. Want wat kon dit project voor Stefan Ruitenbeek, Kate Sinha en Tarik Sadouma betekenen behalve een trip down memory lane, naar de periode wanneer ze zelf 20 jaar geleden hun eerste stappen deden in de kunstwereld op de Rietveld Academie in Amsterdam?

Toen de co-curatoren van de Graduation tentoonstelling van KASK Conservatorium enthousiast voorstelden om de uitnodiging van KIOSK te combineren met een bezoek van KIRAC aan de studenten ter gelegenheid van de Graduation tentoonstelling eind juni 2021 om eventuele taboes binnen de academie bespreekbaar te maken en te doorbreken, kon ik me daar alleen maar om verheugen.

Een tentoonstelling is veel meer dan het toonmoment van één of meerdere werken in een ruimte. Het is een lang proces van onderzoek en dialoog. In die periode tussen de eerste gesprekken met de kunstenaar(s) en de opening van de tentoonstelling kunnen allerlei gebeurtenissen plaatsvinden die impact hebben op het evenement zelf: van drastische maatschappelijke veranderingen zoals een pandemie of een oorlog tot eerder anekdotische ontwikkelingen binnen de praktijk en het oeuvre van de uitgenodigde kunstenaar. In oktober 2021, drie maanden na het draaien van alle scènes voor de nieuwe episode die in 2022 in KIOSK zal vertoond worden, vond in Amsterdam een performance plaats die er sommigen tot vandaag toe brengt KIRAC te reduceren tot vertegenwoordigers van een verkrachtingscultuur.

Mijn eerste gedachte bij de berichten rond dit evenement dat ik zelf niet bijwoonde, was dat de leden van KIRAC een polemische situatie hadden gecreëerd om beeldmateriaal te kunnen verzamelen voor het maken van hun nieuwe film. Ik begrijp dat dit voor slachtoffers van seksueel geweld als tact- en smakeloos kan ervaren worden en dan druk ik me licht uit. De leden van KIRAC zijn geen enkele van mijn vragen rond hun motivatie voor dit evenement uit de weg gegaan en dit leidde ertoe te beslissen om niet in te gaan op de expliciete vraag van social media gebruikers om de samenwerking tussen KIOSK en KIRAC stop te zetten.

Het protocol dat KIRAC volgt om portretten van mensen en instituten op film te realiseren in onconventionele omstandigheden heeft tot nu toe in het geval van KIRAC altijd geleid tot indrukwekkende en confronterende kunstwerken. De geschiedenis zal uitwijzen of hun werk al dan niet behoort tot een traditie waartoe ik ook Théodore Géricaults monomanen, Otto Dix’ meedogenloze portretten en Werner Herzogs regie van Klaus Kinski reken.

Ik zou aan iedereen willen vragen de tijd te nemen om naar de films van KIRAC te kijken, om zich een eigen mening te vormen en zich niet te laten (af)leiden door te snelle conclusies in persartikels en op sociale media – al te vaak geschreven door respondenten die de evenementen niet bijgewoond hebben of de films niet of slechts oppervlakkig gezien hebben.

Vandaag ben ik opnieuw ontgoocheld door de manier waarop een journalist in alle haast zich slecht informeert en foutieve informatie verspreidt. Zijn gedrag doet afbreuk aan wat ooit de vierde macht in onze democratische maatschappij werd genoemd.

Ik blijf ervan overtuigd dat KIRAC in geen geval de glorificatie en trivialisering van een verkrachtingscultuur voorstaat en dat mijn uitnodiging en de tentoonstelling die eruit voortvloeit de veiligheid van de toeschouwer niet in gevaar brengt. Voor iemand die bijna 25 jaar dagelijks met kunstwerken in contact komt van alle periodes en continenten, geloof ik - hoogstwaarschijnlijk op een veel te naïeve manier - in de kracht van kunst. De kracht om elke toeschouwer in beweging te brengen, om zijn mentale wereld complexer te maken, om zijn blik op de werkelijkheid te veranderen, om tot nieuwe ervaringen te komen, of - waarom niet - trauma’s te verwerken?

Simon Delobel, 30.03.2022