Marnie Slater
When?

Op hoeveel voeten zal jij het podium betreden om het Orakel van Marnie Slater te raadplegen?

Praktische informatie

• Performance op woensdag 14 december om 20u
  
• Louis Pasteurlaan 2, 9000 Gent
• Gratis inkom
• Derde Orakel van de tentoonstelling Oracles, gecureerd door Koi Persyn (komplot x KIOSK)

Interview

Annemarija Gulbe: Kun je ons meer vertellen over het project waar je vandaag aan werkt? Hoe kwam je in aanraking met de inspiratiebronnen die je artistieke praktijk tot dit moment hebben beïnvloed?

Marnie Slater: Mijn project voor Oracles bestaat uit een muurschildering die ik aanbreng in de foyer van de tentoonstellingsruimte van KIOSK. De interventie is opgebouwd rond een fotogram dat ik vorige zomer in Bern maakte tijdens een feministische residentie. Er werd mij daar gevraagd om op speelse wijze een nieuwe invulling te geven aan wat een feministische residentie zou kunnen zijn en om de residentie ook een nieuwe naam te geven. Mijn fotogram heb ik Silly Pheminist kunst Akademie genoemd, eromheen komt een muurschildering waarbij ik het patroon van de tegels van de KIOSK-vloer overbreng op de muren. In mijn kunstpraktijk buig ik me reeds geruime tijd over vragen gerelateerd aan feminisme en queerness. Ik voeg een groot aantal feministische en queer teksten en beelden toe aan mijn muurschildering. Om feministisch en queer te zijn, moet ik de structuur, het gebouw en de organisatie doordringen. Daartoe speel ik met die motieven en verwerk ik ze in de bestaande structuur. Voilà!

AG: Hoe navigeer je binnen een cyclus samengesteld uit collectieve verhalen en hoe verschilt jouw stem van deze van andere kunstenaars? Hoe zal jouw project interageren met de andere kunstwerken in de tentoonstelling Oracles en/of de ruimte van KIOSK?

MS: Het eenvoudige antwoord is: ik weet het niet. Toch is het een spannend 'niet weten'. Het fascinerende aan Koi's benadering van deze tentoonstelling is dat je ze kunt zien als een soort alchemie, als een proces dat beslissingen opwekt maar tegelijk ook een zekere mogelijkheid creëert tot beheersbare betekenisgeving. Ik heb altijd gedacht dat tentoonstellingen gaan over ruimte, maar gaan ze niet ook over tijd? Sommige museale praktijken en kunst gaan over het stoppen, tegenhouden en bevriezen van de tijd. Wat ik echt goed vind aan deze tentoonstelling is dat ze mogelijkheden opent, aanmoedigt en motiveert om in de loop van de tijd te veranderen. Misschien houdt dat in dat bezoekers een andere ervaring krijgen naarmate de tentoonstelling vordert in de tijd. De stukjes informatie die ik krijg over geluid, architectuur, en de interacties tussen de werken en de ruimte is echt opwindend. Het is, ja, zoals ik al zei, een alchemie, geen vaste choreografie. Het is een proces en dat is cool. Voilà!

AG: De uitspraak van het orakel luidt een keerpunt in iemands leven in. Hoe zie jij de toekomst en hoe kondigt jouw performance een verschuiving in het narratief aan.

MS: Tijd is een vreemd iets, niet? In een bepaald segment van mijn leven geef ik les op een kunstschool en is dit moment het begin van het jaar, niet het einde, omdat we nog volop in de opwarming van het academisch jaar zitten. KIOSK, dat gevestigd is in een kunstschool, volgt hetzelfde ritme waarbij Kerstmis niet het einde van het jaar is. In een ruimere zin voelt het voor mij nu alsof we politiek, cultureel en sociaal klaar zijn voor een keerpunt. Ik denk aan de post-pandemie, de oorlog in Oekraïne, Black Lives Matter, de #metoo beweging en aan de milieu catastrophe. Al deze krachten hebben zich opgebouwd en groeien samen naar een soort verschuiving. Het is interessant om na te denken over keerpunten als een proces van samenkomen naar iets toe, niet als een binaire 'aan en uit' functie. Krachten verzamelen zich langzaam gedurende jaren en generaties om uiteindelijk iets te veranderen. Het interessantste voor mij is het moment precies daarvoor, omdat op dat moment de complexiteit van alle initiërende krachten voelbaar is, je kunt voelen dat het moment is aangebroken. Ik bedoel daarmee niet wat ik doe op mijn bureau, in mijn studio -dat is een microsituatie- op de een of andere manier is het voor mij altijd een proces van uitzoomen, inzoomen en weer uitzoomen - zodat je niet gek wordt, toch? Want als je alleen maar uitzoomt, heb je niet het gevoel dat je ergens invloed op hebt.

Ik ken niet veel van Griekse mythologie, ik had nooit geduld om Europese geschiedenis te leren. Dus toen Koi mij benaderde voor de tentoonstelling, ging ik als een gek googelen, ik kende immers geen van de verhalen die voor hem heel vanzelfsprekend zijn. Ik was echt gefascineerd door wat ik las over het verhaal van het orakel. Er is veel bekend en ook veel niet bekend over hoe ze werkten, wat ze zeiden, wie ze waren, wat voor kennis ze hadden. Ik leerde dat de orakels een voortdurend veranderende en diverse groep vrouwen waren, niet slechts één persoon. Soms waren het hoog opgeleide vrouwen, soms helemaal niet. Ze hadden de rol om een soort waarheid tegen de macht uit te spreken. Ik denk aan de manier waarop geschiedenis telkens wordt verteld door de lens van geslacht en klasse. De manier waarop die macht wordt uitgeoefend wordt veelal in nevelen gehuld, mogelijk om de macht te ontkrachten. Dat gebeurt niet alleen in het verleden. In de Belgische context zijn er de laatste tien jaar heel wat interessante processen op gang gekomen waarbij mensen, kunstenaars, cultuurmakers en activisten die vrouwelijk, homoseksueel en raciaal zijn, het opnemen tegen instellingen, andere verhalen en praktijken vertellen en toepassen, participatie eisen. Dat voelt voor mij als een opwindend keerpunt dat eraan komt. Voilà!

Over Marnie Slater

Ik ben een beeldend kunstenaar uit Aotearoa Nieuw-Zeeland, die momenteel in Brussel woont. Mijn werk omvat verschillende vormen, waaronder sculptuur, samenwerking, redactie, performance, schilderkunst en installatie. De laatste tien jaar heb ik op twee parallelle manieren gewerkt: met archiefmateriaal en het ontwikkelen van langdurige samenwerkingsverbanden. Mijn interesse in archieven begon in 2010 toen ik begon te werken in het gezelschap van Claude Cahun en Marcel Moore, stiefzussen, geliefden en kunstenaars wiens fotografisch werk en nalatenschap het kader vormden voor veel van mijn projecten. Net als mijn solowerk worden mijn langdurige samenwerkingen geleid door queer en feministische politiek en verlangens. Ik ben co-curator van Buenos Tiempos, Int. en teamlid van Mothers & Daughters - A Lesbian* and Trans* Bar*. Momenteel geef ik les in het AdMa programma aan de St Lucas School of Art, Antwerpen, waar ik ook een jaar lang onderzoek doe naar procesinstrumenten voor queer en feministische collaboratieve kunst.